Julieta

Bir kadının yaşamı, pişmanlıkları, mutlulukları kısacası dönüm noktası sayılabilecek bir yerden başlıyor hikayeye Almodovar. Madrid'den Portekize taşınma kararı alan Julieta, sokakta yıllardır görmediği kızı Antia'nın yakın arkadaşıyla karşılaşır. Antia hakkında haberler alır ve Madrid'den taşınma kararını birden değiştiriverir. Eski yaşadığı ne varsa tekrardan gözden geçirmeye başlar. Bu sırada da yaptığı pişmanlıkları ve hataları farkeder ve yönetmen de bizi Julieta'nın hikayesiyle baş başa bırakır. Bir erkek yönetmenin-veya kadının hiç farketmez-karşı cinsi nasıl düşündüğünü ve nasıl yansıttığını hep merak ederim. Böyle filmler ilgimi çeker. Almodovar da tabi ki filmlerinde kadın hikayelerine özellikle parmak basar. Sonuç olarak kadın dünyasını yakından tanıdığını ve bildiği tezini bir adım daha ileri götürüyor. Kızını göremeyişinin üzüntüsünü, buhranını, kederini, acısını, yalnızlığını her açıdan gösteren ve size de yansıtan bir film olmuş. Öyle ki ben filmi izlerken Antia'yı hep merak ettim,nerededir ne yapıyordur diye. Kocasına aşık olduğu sahnelerde güldüm, heyecanlandım. Kısacası Julieta oldum. Bu açıdan Almodovar'ın hakkını yiyemeyiz, çok güzel yansıtmış. Mekanların soğukluğu veya sıcaklığı açısından da çok beğendiğimi söyleyebilirim. Julieta'nın giydiği ve çevresinde bulunan kırmızı rengi, Xoan'ın masmavi ve soğuk denize bakan evinin o kasvetli havası. Her şey çok güzeldi. Julieta, kısa sayılabilecek süresine bakılmaksızın, bütün o duyguları yaşatabilen, Almodovar'ın diğer filmleri gibi olmasa da izleyiciyi etki altında bırakabilen bir film. Romantikliğin az işlendiği, dram unsurunun daha çok ön plana çıktığı bu hikayeyi -dram türü severler için- öneriyorum.

Biz ne Almodovar hikayeleri ve kadınları gördük, seyirciyi bir o duvardan bir bu duvara vuran, sert, erkek dünyasında kadınca ayakta kalan ve yıkılmayan. Peki Julieta’nın problemi ne? Fazla hassas ve duygusal olması mı? Kadınız hepimiz elbette bir baş kadın karakterin hassasiyeti ile empati kurabiliriz. karakterin gençliğini canlandıran Adriana Ugarte ve orta yaşlı halini oynayan Emma Suárez kendilerine biçilen rollerde bir harikalar. Sanki iki ayrı kadın ve iki yarı oyuncu değil de, tek oyuncunun farklı zaman dilimlerinde canlandırdığı aynı karakter gibiler. Ayrıca filmin diğer öne çıkan karakterleri olarak Rossy de Palma ve Daniel Grao’nun da oyunculuklar açısından hakkını yememek gerek. Bir Almodovar filmi olarak atmosfer yaratma, mekan-dekor ve renk kullanımı, karakterlerin geçmişi ve altyapıları gibi tamamlayıcı unsurlara elbette söz yok. Masmavinin ve sarının ağırlıklı olarak seyircileri karşıladığı film, karakterinin zayıflığına oynaması gibi ana bir kusur haricinde dört dörtlük. Cannes ana yarışmasında en iyi kadın oyuncu belki ama sinematografik detaylar ve senaryo açısından bir şansı olabilir…

Filmden çıksam mı çıkmasam mı diye az düşünmedim değil. Pek sarmadı.