The Interview

lan kısa kısa yazında okuyalım bu ne mk filmin senaryosu gibi yazmızsınız !!!

Açıkçası ilk başta filmi sever gibi oldum. TV’nin magazin programları dünyası üzerinden Amerikalıların çıkarcı ve para düşkünü taraflarını, sırf Eminem’in ağzından söylediği bir özel hayat bilgisini bile paraya, şöhrete dönüştüren çirkinliklerini mizahi bir dille anlatmaları ve kendilerini bolca çivi batırmaları iyi hoştu… Ama bu çirkinlik ve çıkarcı bencilliklerini film boyunca eleştireyim derken yavaş yavaş kendi üzerlerine cuk diye giydiklerini görünce filmden veya Kuzey Kore liderinden değil bizzat Amerikalıların kendisinden nefret eder bulabiliyor insan kendini! Her şeyden önce bir ülke liderini eleştirmenin dozunu bir hayli kaçırmış ve bu hali ile de tahammülsüz, benmerkezci ve gittikçe de nefreti öfkeye ardında şiddete taşıyan bir katliam ruh halini yansıtmış film. Film boyunca Amerika’nın dünyada bunun gibi kaç lideri kendine hedef seçip sonunda da katlettiğini aklınızdan geçirmemeniz olanaksız tabii filmin konusuna kendini fazlasıyla kaptıran saf yüreklerin, sadece eğlenip gülmesi ve durduk yere bir ülkenin halkından ve liderinden nefret etmesi de gayet normal?.. Söylediğim gibi, nefret ve alayda hakikaten doz bir hayli kaçırılmış. Klasik Amerikalıların önce hedef göstermek, sonra alay sonra da katliam senaryosu ile işleyen stratejileri burada da söz konusu. Muhtemelen ileriki yıllarda Kuzey Kore halkına yeni bir “Özgürlük Çıkartması” adı altında bir harekât yapılacak, milyonlarca insan ölecek ve bütün dünya huzur bulacak filminin ön gösterimi yapılıyor gibi. Senaryoları hep böyle işliyor, önce sinemada, sosyal medyada, bilgisayar oyunlarında taraftar toplanıyor, algı yönetimi yapılıyor. Vietnam’ı kurtarmak lazım, Iraklıları kurtarmak lazım, Afganlıları kurtarmak lazım, Ortadoğuluları kurtarmak lazım, Kuzey Korelileri kurtarmak lazım derken bakıyorsun harekat başlamış bile. Sende alkışlıyorsun, aferin Amerika, dünyayı kurtar diye bağırıyorsun TV ekranına!! Film bütün bu komedinin arkasındaki art niyeti o kadar alenen gösteriyor ki bir yerden sonra Kuzey Kore’nin bu filme neden bu kadar öfke duyduğunu anlıyorsunuz. Ve Obama’nın böylesine bir ülke halkına ve liderine önce alay, sonra nefret ve ardından öldüresiye şiddet ile katliamını sinema perdesine yansıtmalarının arkasında durmasına pek de şaşırmıyorsunuz. Amaç film veya mizah değil belli ki. Yarısından sonra filme gülmek yerine yakında özgürleştirilmek adına ölecek insanlar için dua etme gereği duydum. Kimse kusuruma bakmasın. Neyse, susuyorum. Ne de olsa: don't shout head up! Film notum: 10/1

Baya komikti izlerken sıkmadıda filmin sonunda kim'e üzüldüm :) güzel filmdi.