The Ritual

ormanda korkulari ile yuzlesmek zoruna kalan 4 adamin hikayesi...varlik anlamsiz ama işleniş insani geriyor.blair cadisini izleyenlere pek tanidik sahneler gelecek.

Bu eleştiri spoiler dolu. Bu film, korku veya gerilim filmlerinin bir çok klişesini bir arada kullanarak Luke adlı karakterin psikolojik açmazlarını ve suçluluk duygusunu temsil ettiğini araya serpiştirilmiş güzelliklerle hatırlatan bir film. Gerçekçi bir çizgiden giderek daha klişelerle dolu bir gerilim ya da korku filmi olmaya doğru yürüyen Ritüel, hem iyi hem de vasat niteliklerini bir arada götürüyor. Görünen o ki; yönetmen aslında Luke’un bütün hayatını alt üst eden korkaklığının bedelini Luke’un içine düşmüş olduğu korkunç vicdan azabını bir ihtimal hayali bir yolculuk hikayesi üzerinden anlatıyor. Çünkü filmin başında Luke’un tanık olduğu olay, filmin sonuna dek bütün arkadaşlarıyla tek tek tekrar ediyor ve her birisinde luke’un bütün iyi niyetlerine rağmen bu meseleyi çözemediğini, bu yönüyle yüzleşemediğini, bunu başaramadığını, ve her defasında aynı şeyi yaşadığını görüyoruz, Luke her defasında hayatta kalıyor ve hi.ç kimseyi kurtaramıyor. Çünkü korkusu gücünden büyük. Ve filmi bir anlamda onun gerçeği kabul etmesiyle, yani ben buyum demesiyle bitiyor. Bir çeşit kabullenme süreci yaşanıyor. Yani aslında Luke kendini olduğu gibi kabul etmenin, affetmenin, kendisiyle yüzleşmenin ritüelini yaşıyor. Bu anlamda film hedefine ulaşabiliyor mu peki? Market sahnelerine yapılan geçişler çok güzel, paralellikler etkileyici; ayrıca bir çok sahnede görsel anlamda gerçekten etkileyici fotografik güzellikler görüyoruz. Filmin son on beş yirmi dakikasında hikayenin iyice gerçeklik duygusunu yitirmesi yani ritüelin zirvesine ulaşmamız yani hakiki gerçek yüzleşmeyle karşı karşıya kaldığımız o uzun final sekansları boyunca görsellik estetik anlamda, kurgulama anlamında iyice ilgi çekici bir hal alıyor. Ancak hepsi bu kadar; çünkü Luke’un "gerçek" yolculuğu, ve yönetmenin kastettikleri fazlasıyla açık ve fazlasıyla ortada. Bu öykünün daha açık edilmesi değil, daha fazla örtünmesi, luke’un ruhsal acılarının daha fazla gizlenmesi gerekiyordu. Bakın aslında ben şunu anlatıyorum demek, filmin meselesinin tadına varmamızı engelliyor. Çünkü yemeğin başında tatlıyı yiyoruz...ama daha doymadık ki? Bu eleştiriye rağmen filmi çok kötü ya da kötü bulduğumu söyleyemem. Ancak çok iyi de değil... sadece daha iyi olmayı hak eden bir film Ritüel diyebilirim; bence daha iyi yazılmalı ve üzerine daha fazla kafa yorulmalıydı.

Filmde en çok etkilendiğim şey atmosferi oldu. Oldum olası ürkütür beni. Fikir olarak düşününce konu da güzeldi ama olaylar gelişmeye başladıktan sonrası biraz tahmin edilebilir bir klişelikte ilerledi, o yüzden ben başlarını daha ilgiyle izledim açıkçası. Yine de sıkıldım diyemem, çıtanın üstündeydi bana göre. 6,5/10